شازده کوچولو و آدم بزرگها

چه کنم با این دل خیره سر که هر روز ساز و نوایی سر میدهد

دلی که هر روز میشکند در تاریکی افکار آلوده به اغوا در واپسین لحظات 

میمیرم در لحظات گمشده ای که آدمهای نابخرد و شهوت پرست در آن زندگی میکنند 

شیپورهای تاریکی هر لحظه دم میگیرد برای بلعیدن زندگی  

روحم را شستشو میدهم با کلمات بازیگوشی که از افکارم آویزان میشوند 

کلمات تکراری که میخواهند مرا دور کنند تا در قلبم رخنه کنند 

در این ساحل پرخروش قلبم که درتاریکی مطلق کلمات لانه کرده 

چه آسان میگذری از من برای رسیدن به تمایلات روزمرگی خویش 

کمی درنگ کن ، شاید ... 

لحظه ای تامل کن بر من 

امروز زیاد حرف نزد ، شاید ازم دلخور شده بود 

هر چی فکر کردم یادم نیومد که حرفی یا کاری کرده باشم که ازم رنجیده خاطر شده باشه 

از دستش ناراحت نیستم ، از دست خودم شاکی هستم 

چون فقط منم که اون رو میفهمم ، نباید زیاد کوتاهی کرد ، شاید زندگی باید همینطور باشه 

شازده کوچولو تو نباید ناراحت باشی مثل من ، شاد باش 

شاید ازم ناراحت باشه برای اینکه ادای آدم بزرگها رو در آوردم 

آخه بهم گفت : تو هم مثل بقیه آدم بزرگها هستی