شازده کوچولوی من برگشته

ضربات تازیانه بر روحم ، سایه عشق نافرجامیست که در قلبم سنگینی میکند 

 آرام و بی صدا ، یواش ، یواش  

حتی نفهمیدم کی اومد ، اومد و بی درد نفوذ کرد توی اعماقم  

رگهام رو لمس کرد و توی خونم محو شد 

هر لحظه احساسش میکنم توی رگهام ، وقتی به قلبم میرسه نفس کشیدن برام سخت میشه  

نمیدونی چه دردی داره ، وقتی احساس میکنی و نتونی بیان کنی  

آرامش قبل از طوفان ، شایدم خاکستر زیر آتش 

لحظه های قشنگ زندگی رو به یاد میارم

هیچ وقت فراموش نمیکنم ، لحظه تلخ درک عشق رو

مثل قصه های کودکی بازیگوش ، که مادر توی گوشش زمزمه میکنه

روی کویر تنم ، جای پای کسی رو حس میکنم ، نمیدونم کیه ، میشینم منتظرش ، شاید دوباره رد بشه 

انکارش نمیکنم ، مثل نگاههای بی احساس و تحقیر کننده آدما 

ترس از گفتنش دیگه ندارم  

روح و تن رو آزاد میکنم ، شاید دوباره پر بکشم ، به اونجایی که ازش اومدم  

بار اول که دیدمش ، خسته و پریشون بود 

تک و تنها ، یه گوشه از این کویر زندگیم ، باهاش حرف زدم  

باهاش نقاشی کشیدم ، خندیدم ، گریه کردم ، خوابیدم و بیدار شدم 

تازه از راه رسیده ، امشب خسته هستش ، بگیر بخواب ، فردا باهم حرف میزنیم 

نمیدونید شازده کوچولوی من ، موقع خواب چقدر زیباست