شازده کوچولو و حرفهای آدمها

دیگه گوشام عادت کرده به حرفها ، به زبون هرزه دیگران  

راست راست توی چشام نگاه میکنن و میگن دوستت دارم ، عاشقتم  

ولی همون اول راه جا میزنن ، این جملات هم مثل بقیه چیزها شده جزئی از روزمرگی آدمها  

دلم تنگه ، برای یه عشق واقعی ، کسی که جا نزنه ، کسی که چیزی به زبون نیاره ، عمل کنه 

چه آرامشی دارم وقتی صدای شب رو میشنوم ، حداقل اون دیگه با آدم رو راسته   

کدوم آدمی رو میشناسید که واقعا برای عشقش مرده باشه ، من میمیرم  

بوسه های هر شب تاریکی و من ، لذتی که تا ابد وجود داره توی تنهایی من  

گاهی از سر دلخوشی ، گاه از روی ناباوری ، چه زشت میخندند برای روح آدمی 

سکوت باید استوار باشد تا منو به آرامش برسونه ، آرامشی که هر شب به دیدنم میاد  

تازه میفهمم دنیا چه خبره ، من رو محکوم کردن خیلی سال پیش 

محکوم به تنهایی تا ابد با تاریکی مطلق 

شازده کوچولوی من بهم قول دادی 

توی چشام مثل همیشه زل زدی و قول دادی 

میدونم که همیشه روی حرفت هستی 

منم همینطور هنوز هم سر حرفم هستم  

هیچ وقت منو ترک نکن ، چون بی تو هیچم