شعر رویاهای دیرین
در نگاه سرد آفتاب سحرگاهی
خانه ام ، ویرانی از باد
قلب خاکی ، عمق رویاهای سرگردان خوابم
فصل آغاز سرابی نو ، شکوه های نی از زبان دل
بردباریهای کودکی ، مشقتهای نوجوانی ، احتیاط و غم در جوانی
بادهای سرگردان شرقی ، در گذرگاه فریاد دیوان
صبح آغازی نو برای قلبهای پاک
شعرهای خاکستری در طلوع آفتاب
رنگ میبازد از انوار بیداری
در نگاه لرزان احساسات ، غروب تلخ عشق دیر هنگامم
این سکوت فریاد را ، دیر هنگام است می خوانم
چون طلوع صبح فردایم
باز در انتظار روزهای آینده
شب را تا صبح می کاوم
ارواح سرگردان
کوههای بلند تنهایی
پرنده ای بی آشیانه
درختهایی که توی باد به رقص درمیان
افکار مغشوشی که سر به مهر دروغ پردازی ، سجده میکنه
دستهای بی جان مرده ، برای خودش ، توی جزیره بی کسی ، نقشه قلبش رو میکشه
شاید یه روز یکی اون رو پیدا کنه
بازم سکوت شب همشون رو غرق میکنه
صدای آدمی که توی ساحل تنهاییش داره آفتاب میگیره
غرق تماشای موجی که با افکار آدمهای مرده به ساحل میکوبه و خاطراتشون رو تداعی میکنه
میدونم که اینجا فقط یه ساحل داره
فقط یه ساحل
ساحل تنهایی
یا مقلب القلوب و الابصار
یا مدبر اللیل و النهار
یا محول الحول و الحوال
حول حالنا الی احسن الحال
عید باستان ایران زمین بر همه زرتشتیان
و دوستان گرامی مبارک باد