ساحل تنهایی

ارواح سرگردان 

کوههای بلند تنهایی  

پرنده ای بی آشیانه 

درختهایی که توی باد به رقص درمیان

افکار مغشوشی که سر به مهر دروغ پردازی ، سجده میکنه

دستهای بی جان مرده ، برای خودش ، توی جزیره بی کسی ، نقشه قلبش رو میکشه 

شاید یه روز یکی اون رو پیدا کنه  

بازم سکوت شب همشون رو غرق میکنه

صدای آدمی که توی ساحل تنهاییش داره آفتاب میگیره 

غرق تماشای موجی که با افکار آدمهای مرده به ساحل میکوبه و خاطراتشون رو تداعی میکنه

میدونم که اینجا فقط یه ساحل داره 

فقط یه ساحل 

ساحل تنهایی