قلبم را فراموش می کنم
رویاهایم را به خواب می سپارم
می خواهم پرواز کنم
بالهایم را می گشایم
آسمان را می نگرم
دلهره هایم بیشتر می شود
فکر پرواز را فراموش می کنم
می خواهم با تو باشم
لحظه هایم را قربانی می کنم
باز می گذرم از کوچه دلتنگی خویش
می خواهم فراموش کنم دردهایم را
تاریکی و افکار پوچم را
چشمهایم را می بندم
می خواهم فریاد بزنم
زندگی را
دردهایم را
علفهای هرز افکارم
جنگل احساساتم
در بیکران افقهای گم شده قلبم
باز فریاد میزنم
شاید وقت رفتن دوباره است
چشمانم را میبندم
باز غوطه ور میشوم
با دردهای خسته هر شبم
باورهایم را فراموش کرده ام
زندگی را در شراب نگاهم شستشو میدهم
روز دیگر خواهم رفت
روز دیگر خواهم ایستاد
فریاد خواهم زد
هیچ کس را باور نکن ، زندگی پوشالیست
قلبهایم را به تو میسپارم
تویی که هر روز در من طلوع میکنی
دستهایم را غسل میدهم
شاید نسیم آمدنت بوزد
چشمهایم را میبندم
آمدنت را احساس میکنم
هر لحظه صدای پاهایت را
هر دم گرمای نفست را
شور و غوغایست در خواب
درک احساسات بیدار
مثل رفتن تا رهیدن
ژرف باید بود تا صبح
دیرگاهیست میبینم
مرگ خاموش یک شمع
حسرت دیدار یک گل
خواب یک پروانه در غم
باز در رویاهای شیرین
غرق احساسات گنگم
صدای شکستن بلورهای دلتنگی
صدای شکستن باورهای تکرنگی
کوهستانی از درد و بردباری
در تماشای روزهای رفته
آنقدر زندگی را مرور کرده ام
تا فراموش کنم ، فردای رویاهایم را
آنقدر فراموشی را تکرار کرده ام
تا گم کنم ، دلتنگیهای شبنم قلبم را
آنقدر تنهاییهایم را وصله کرده ام
تا فراموش کنم ، بیقراریهایم را
تا دستهایم پینه بندد
تا استوار گردم
با اشکهایت پاک کن
دردهای دوریم را
زندگی را از سر میگیرم
خستگی را بهانه میکنم
در تنهایی و افکار خود میپرم
تا آسمان تار را فراموش کنم
در سراشیبی احساساتم
آرام و بی صدا
مثل هر شب
تنها و بی کس
میشکنم