بازم بیقرارم ، بیقرار

زمزمه های روشنایی شب و تاریکی روزهای تلخ تنهایی  

صدای باهیچ بودن که پرده شب رو میدره  

ارضاء شدن کودک درون از بیرون  

مادامی که سکوت حاکم باشه تنهایی فریاد میزنه  

نگاههای ملتمسانه ، غرور رو از بین می بره  

وقتی تنهایی و سکوت توی تن ریشه کرده و هر روزت رو به لجن میکشه و خودش رو بزرگتر  

خاطره هایی که بود و نبودش ، دنیای پوشالی کسی رو تغییر نمیده  

کمی پوچی ، کمی دلبستگی ، کمی تشویش ، بیشتر ترس 

جملات تکراری که بیشتر از روی اجباره تا عادت ، شایدم زائده افکار زخمی  

نمیدونم چرا انگشتش رو گذاشت روی لبم و فشارش داد ، من رو محکوم کرد به سکوت  

آروم ، ساکت ، مثل همیشه همون لبخند ، بازم توی خودم شکستم  

شاید توی یکی از همین شبای روشن غرق بشم  

بازم بیقرارم ، بیقرار